Μεγάλη είναι η χαρά μας, όταν βρεθούμε όλως τυχαίως, δίπλα σε μια διασημότητα. Ίσως θα επιδιώξουμε και μια selfie, ως ενθύμιο. Φαντάζομαι την Χαρά μας, εάν η διασημότητα, μας καλούσε σε γεύμα γνωριμίας.
Όλα αυτά τα θεωρούμε λογικά και γιατί όχι; Κάλλιστα, είναι δυνατόν να συμβούν, ακόμη περισσότερο -εάν είμαστε βέβαιοι πως θα μας συμβεί- θα ετοιμάζαμε και τα αιτήματα μας, ώστε να είμαστε βέβαιοι για την σωστή διατύπωση.
Θα αναρωτηθούμε τώρα, γιατί διαβάζουμε αυτές τις γραμμές;
Θα ήθελα, να σημειώσω πως είμαστε ήδη καλεσμένοι σε συνάντηση καλής γνωριμίας, πολύ δε περισσότερο και σε γεύμα, αλλά συνεχώς αναβάλλουμε τις συναντήσεις, γιατί απλά, δεν Λαμβάνουμε υπόψη τις προσκλήσεις.
Μας καλεί καθημερινά Θεός σε συνάντηση γνωριμίας και το λησμονούμε.
Μας καλεί ο Θεός σε γεύμα σωτηρίας και το αγνοούμε.
Μας καλεί κάθε στιγμή ο Θεός σε κοινοποίηση των αιτημάτων των οποίων επιθυμούμε την εκπλήρωση και αδιαφορούμε.
Και δεν μας αρκεί, ότι λησμονούμε, αγνοούμε και αδιαφορούμε, αλλά ενώ μας καλεί, μας καλεί και μας καλεί, εμείς τον θεωρούμε και τιμωρία. Ποιόν παρακαλώ;
Τον Θεό της Αγάπης, μέχρι Θυσίας.
Πότε θα λάβουμε την Μεγάλη Απόφαση, να πούμε το μεγάλο Ναι;
Θεέ μου,
Φώτισε μας το Πνευματικό Σκοτάδι.
